Baie besoeke en lieflike babas!

De afgelopen dagen hebben weer een hele andere invulling gekregen, want wat verandert er veel als er ineens twee baby’s bij zijn!

Zondagochtend hadden we weer een hele andere ervaring dan eerdere zondagen. We gingen met Jac-Louis naar de VGK, dit keer een kerk in het dorp. We brachten eerst andere mensen naar een kerkdienst in de sloppenwijk. Wat bijzonder dat we veel mensen langs de weg zagen lopen. Ze gingen naar allemaal verschillende diensten en wat proberen ze er dan ook allemaal netjes uit te zien! Nadat we bij de VGK gearriveerd waren (ze waren al begonnen met zingen), liep Jac-Louis naar de kerkenraad en gingen wij zitten. Er werd vervolgens veel gezongen, mededelingen gedaan en Jac-Louis hield een preek. Het blijft bijzonder!

Na de dienst gingen we terug naar Gijsbertha met de kinderen en natuurlijk de baby’s. Maar wat hoorden we? De ouders van de baby’s hadden voor het hek gestaan en wilden de kinderen zien. Gijsbertha heeft hen de weg gewezen naar de politie. Zonder hen mochten ze niet binnenkomen. Daar gingen ze weer en de rest van de middag was er veel contact met de politie. Ook kwamen een aantal politieagenten langs om naar de baby’s te kijken. Wat bijzonder, we dachten eerst dat de moeder erbij was, maar ze mocht blijkbaar haar werk doen in haar eigen kleren. De ene keer een korte broek, de andere keer hoge hakken...

Verder een drukke middag gehad. We gingen met Jac-Louis de sloppenwijk door om verschillende bezoeken af te leggen. Het grootste doel was de ouders van de kinderen die in het hostel zaten. Wat een bijzondere ervaringen! De ene vader lag achter het hutje zijn roes uit te slapen, weer een ander praatte wartaal, weer een ander is nergens te bekennen. Wat is drank toch een groot probleem en wat zijn de kinderen er de dupe van! Heel indrukwekkend om te zien hoe ze na een gesprek met Jac-Louis het lijken te willen. Dan zie je soms een traan over de wang rollen. Wat een leed allemaal, wat mooi aan de andere kant dat er toch iets voor hen betekend kan worden. Even later zijn we nog langs de sponsorkinderen gegaan. Zij hadden een soort zondagsschool, het was weer leuk om hen even te zien!
We hadden trek gekregen en zijn huiswaarts gegaan. Nadat we heerlijk hadden gegeten hebben we nog een poosje de twee lieve meisjes vertroeteld. Een indrukwekkende dag was weer voorbij!

Maandagochtend, hoe zou het met de baby’s gaan? Nou, hun maagje was toch nog niet goed, dus het doel van de dag was om er achter te komen hoe oud ze precies waren, zodat we wisten of ze te klein waren. Maar er waren nog geen geboorteboekjes. En wat was het een klus om deze in handen te krijgen. Gijsbertha heeft verschillende keren de politie opdrachten moeten geven hoe ze hun werk moeten doen, wat duurde het lang! Op een gegeven moment hoorden we dat er nog een kindje moest zijn, hoe red hij zich? Het bleek nog een peuter te zijn. De politie en sociaal werken zouden z.s.m. een onderzoek gaan starten en duidelijk was dat de baby’s voorlopig wel zouden blijven. Voordat de geboorteboekjes in handen waren zijn we eerst naar de privédokter gegaan om een afspraak te maken. Er moest wel naar hun maagjes gekeken worden, fijn, we zouden begin van de middag terecht kunnen. Maar goed, eerst maar eens met de baby’s naar het ziekenhuis, wie weet of één van de zusters hen nog herkende van toen ze geboren waren? Een hele horde ‘artsen’ kwam erop af, maar eigenlijk wist niemand iets. We hadden allebei een baby op de arm en iedereen was nieuwsgierig, van wie zijn die?

O wat was Gijsbertha blij dat ze eindelijk de geboorteboekjes in handen had, want we wisten nu ook dat ze 15 november geboren waren. Oeps, dan waren ze wel heel klein, wat zou de oorzaak zijn? Ook hoorden we dat moeder Aids/HIV positief zou zijn, dat zou natuurlijk ook effect op de kinderen kunnen hebben. Wel belangrijk om te weten, want misschien groeiden ze daarom niet goed. Dus, baby’tjes weer op onze armen, de auto in, weer naar het ziekenhuis. Zouden ze daar de bloeduitslagen hebben? Na veel gezoek werden we doorverwezen naar een andere kliniek, vlakbij de sloppenwijk. Toen we bij de kliniek aankwamen zagen we heeeel veel mensen buiten zitten, zouden deze allemaal nog op een dokter wachten? Wij wilden in ieder geval niet wachten en liepen met de baby’s op onze armen gauw het ziekenhuis in met vragende blikken van mensen om ons heen. Ook daar kwam weer veel personeel op de baby’s af. De één meende het nog beter te weten dan de ander. Daar kwamen we niet voor, we wilden graag weten of er bloeduitslagen zouden zijn. O ja, we zitten in Afrika, conclusie, er zijn nog geen uitslagen. Nu maar snel met de baby’s naar huis, want Esther had intussen behoorlijk last van haar maagje gekregen.

Maar het was niet alleen een baby-ziekenhuis dagje, we hebben ook heeeeel veel in de keuken gestaan! Oh zulke lekkere dingen gemaakt! Verschillende maaltijden voor de komende dagen zijn weer klaar en gisteren konden we van één maaltijd al heerlijk smullen!

Dinsdag, een dag van afscheid nemen! Maar… eerst maar eens testen, wie weet kunnen we niet eens terug. Dat was dus ons eerste klusje vanmorgen. We werden er gebracht en er moest eerst van alles genoteerd worden, alles met de hand. Gelukkig ging het testen goed, we vergaten alleen bijna te betalen na afloop. Maar oeps, pinapparaat deed het niet, dus hebben we eerst even geld moeten pinnen en zijn we het daarna komen brengen. De terugweg hebben we gelopen en even een lekker ijsje gehaald, want het was nog vroeg maar al erg heet!
Daarna zijn we met Jac-Louis de sloppenwijk in gegaan. Verschillende mensen hebben we bezocht en wat waren ze blij met een zak brood die we uitdeelden. Bij de één werd gesproken over hun kinderen, bij de ander over werk en ook hebben we bij oma Veronica met baby Lena nog cadeautjes gebracht die we van een Nederlandse sponsor hadden meegenomen. Het was weer een afwisselend tripje zo! Tot slot hadden we nog iemand vanuit de sloppenwijk naar het ziekenhuis gebracht, hij kon niet meer eten. We kwamen langs en wonen vlakbij het ziekenhuis, dus fijn om iets te kunnen betekenen!

Nadat we heerlijk hadden gegeten zijn we op de baby’s gaan passen, even weer lekker vertroetelen! Vervolgens zijn we naar de sponsorkinderen gegaan, voor de allerlaatste keer! We hadden daarom bellenblazen meegenomen voor de acht kinderen waar we mee hadden gewerkt. Ohhh wat waren ze blij, wat hebben ze gejoeld! We hebben ze allemaal een dikke knuffel gegeven. Ook de mentoren en leerkrachten die nog rondliepen vonden het jammer dat we alweer moesten gaan. Ze vroegen allemaal of we weer terug kwamen!