Wees sterk en vol moed, wees nie bevrees of verskrik nie

Vrijdag

Zoals hier in Afrika heel normaal is, startten we hier de dag zonder plan. We wilden wat kindjes bezoeken, maar hadden verder niets afgesproken. Na even overleg met Jac-Louis was de planning voor de ochtend duidelijk. Maarten en Jarine gingen eerst samen boodschappen doen voor de sponsorkids. Dit was voor de eerste keer zonder Derrick en Florinda. We merkten duidelijk verschil, iedereen kwam op ons af en ze vroegen of we dingen wilden kopen of helpen. Ook werden onze boodschappen extra gecheckt. Bij de kassa werden we wel meteen herkent. “Side by Side?”, vroeg de caissière. De moeder van Camilla (een van de sponsorkinderen) kwam ook naar ons toegerend. Gisteren hadden we eten bij Camilla gebracht en haar moeder kwam ons bedanken. Ze was er zo blij mee. Daarna alles in de auto laden. Een man bleef steeds om ons heen hangen. Hij bracht onze karretjes weg en wilde geld, we hadden geen contant geld, maar met een euro was hij helemaal blij. Hij zou het wel gaan omwisselen. Na de winkel snel naar de school van Light for the Children voor de wekelijkse vergadering van Side by Side. Mooi om hier weer bij aan te sluiten en met elkaar te brainstormen over het vervolg van Side by Side. We mochten de mentoren vertellen dat ze loonsverhoging kregen, omdat ze zoveel werk verzetten voor Side by Side. Wat waren ze dankbaar voor deze loonsverhoging, en Derrick gaf meteen aan dat hij zijn rijbewijs wilde gaan halen, om zo makkelijker naar de kinderen te kunnen. Ook zei hij dat hij steeds goed had opgelet hoe Maarten auto reed, zodat hij al veel had geleerd. Wat opmerkzaam! Alle mentoren zijn enorm enthousiast over het project en doen hun uiterste best. Het is zo mooi om hun liefde, enthousiasme en betrokkenheid voor alle kinderen te zien. Jac-Louis kwam met het idee om alvast in één van de lege klaslokalen en groepje kinderen met een beperking te gaan laten starten. Dit gaat om de kinderen die kunnen lopen, maar niet naar school kunnen omdat ze bijvoorbeeld niet kunnen praten. Deze kinderen kunnen dan helpen met eten koken, werken in de tuin van de school, schoonmaken etc. Twee mentoren gaan deze kinderen elke dag begeleiden en de andere mentoren bezoeken dan de kinderen die ook een lichamelijke beperking hebben. Wanneer het gebouw gerealiseerd is, kunnen ook die kinderen voor dagbesteding komen. We kijken daar zo naar uit. Hoe mooi om al die kinderen bij elkaar te hebben, oefeningen te doen, activiteiten te doen. Er zijn mensen die ons berichten over eenmalige giften. Dit is zeker mogelijk en heel fijn voor alles rondom het gebouw van Side by Side. Onderaan de blog schrijven we hoe dit kan.

Na de vergadering gingen we weer enthousiast op pad met Derrick en Florinda. We bezochten nog wat kindjes die we nog niet hadden gezien. Allereerst Phillix, een mannetje met een meervoudige beperking. We schrokken van wat we zagen. Allemaal vliegen op zijn gezicht en zelfs op zijn mond. Hele stijve beentjes. Florinda vertelde dat het nodig was dat de ouders oefeningen doen met zijn beentjes. Ze had dit al vaker gevraagd. Ouders zeggen dan dat ze het doen, maar uiteindelijk doen ze het dan niet. We waren onder de indruk van de manier waarop Florinda deze oefeningen deed. Vol liefde boog ze zijn beentjes en strekte ze weer. Vervolgens kwamen we bij Dauglas. Wat was dat aangrijpend om te zien. Een jongeman die helemaal vergroeit op bed lag. Zijn armen, benen, handen en voeten waren allemaal vergroeit. Hij was blind en kon maar op één zij liggen. Zijn moeder vertelde dat hij al 23 jaar op dezelfde zij in bed lag. Als hij op zijn andere zij lag ging hij huilen. We hoorden later dat hij gezond was geboren, maar na een verkeerde medicatie injectie deze beperking opgelopen. Maar doordat hij nu alle jaren van zijn leven maar op 1 zij op zijn bed ligt, is hij zo enorm vergroeid. Wanneer jullie de foto zien, dan heb je een beeld hoe aangrijpend dit is…

Daarna zochten we nog wat andere kindjes op, maar helaas waren die niet thuis. Het zoeken naar al die kindjes, die er dan niet zijn blijft ook wel frustrerend. We brachten ook nog eten bij Denise. Zij heeft inmiddels ook een sponsor. Wat heerlijk om met haar bellen te blazen. Eerst snapte ze het niet, maar wat was ze trots toen de eerste bel eruit kwam. Daarna hadden we een verrassing voor Derrick en Florinda…… We gingen samen uit eten bij Die Dam. Oh ze vonden het geweldig en hadden er enorm veel zin in. Derrick benoemde een paar keer dat hij niet kon wachten…..en ook dat hij alles tot de laatste kruimel zou gaan op eten. We hebben gezellig met elkaar gekletst. Wel wat ingewikkelder in het Engels, maar inmiddels hebben we elkaar al goed leren kennen. En we kunnen elkaar steeds beter begrijpen. We praten Engels, Afrikaans, Nederlands, Damra, onze handen en voeten. Mooi om zo los van werk elkaar te spreken. We hoorden ook meer over de thuissituaties. Heftig om te horen wat ze mee hebben gemaakt. Daarnaast leerden we veel over hun cultuur. Wat moesten ze hard lachen dat wij in het zonnetje wilden zitten en bruin worden. Daar snapten ze echt niks van. We hebben uitgelegd dat we soms een beetje jaloers zijn op hun huidskleur 😉. We lieten foto’s zien van de sneeuw, dat hadden ze echt nog nooit gezien. Derrick en Florinda vroegen hoe wij onze kinderen begeleidden. We hebben uitgelegd dat we vooral benoemen wat we verwachten van de kinderen en daarin duidelijk zijn. En niet zeggen wat niet mag, maar juist wat ze moeten doen! Derrick vertelde dat hij leerde om steeds meer duidelijk te zijn en eerlijk te benoemen wat hij verwacht van de ouders en kinderen. We hebben uitgelegd dat het juist samen gaat om grenzen aan te geven en liefde te geven! Florinda vertelde dat ze de kinderen met een beperking eerst wat spannend vond. Ze moest er echt aan wennen en vond het ook wat spannend om deze kinderen te zien. Nu voelt ze veel liefde voor deze kinderen en kan ze ervan genieten. Derrick had kippenpoten besteld. Hij vroeg aan de ober een bakje om de botten mee te nemen voor zijn hondje. Derrick en Florinda waardeerden het enorm dat we met ze gingen eten, en wij genoten van alle gezelligheid! We voelen ons inmiddels al echt een team samen. Derrick zegt regelmatig "A good team".... Florinda vulde hem aan: "The best team". Na de maaltijd brachten we Derrick in het dorp. Hij moest nog naar de winkel. Met Florinda gingen we nog even de sloppenwijk in om Emma te bezoeken. Zij was de andere dagen op school en nu was ze thuis. Emma kan niet lopen en schuift over de grond. Toen we bij Emma waren kwam er een ander jongetje met een beperking aanrennen. Derrick had tijdens het eten verteld dat hij een jongetje met een beperking had zien rennen, hij was er achteraan gerend, maar was hem kwijtgeraakt. Dit was het jongetje wat Derrick eerder had gezien. Hij bleek in het huisje naast Emma te wonen… We klommen tussen het prikkeldraad door en liepen naar hun huisje. Relindo was een guitig vrolijk mannetje met een schattige schaterlach. Hij kon niet praten en had epilepsie. Wat bijzonder dat we hem nu tegenkwamen. We hebben hem meteen eten gegeven, en de volgende dag hadden we al een sponsor voor hem. Toen we terugkwamen moesten we snel nog even boodschappen doen. Maar op vrijdag even snel zit er niet in. Iedereen heeft dan zijn salaris gekregen en gaat naar de winkel. Het was heel druk in de winkel. We hebben wel een half uur in de rij gestaan. Maar wat was het bijzonder om allemaal te zien. Veel mensen konden bepaalde dingen niet meenemen omdat ze te weinig geld hadden. Toen we terug kwamen was het al weer bijna tijd om met Gijsbertha en Jac-Louis op pad te gaan. We zouden gaan wandelen in het veld. Maar er kwam wat tussendoor….. Jac-Louis en Gijsbertha doen ook crisis pleegzorg. Ze hebben al veel verschillende kinderen in huis gehad. Deze kinderen zitten in een moeilijke situatie, en vaak ook verslaafde ouders. Wij hoopten stiekem een beetje dat er in de tijd dat wij hier waren ook een kindje zou komen. En jahoor gisteren werd ze gebeld. Een baby jongetje van 11 maanden. Zijn ouders kunnen door omstandigheden niet voor hem zorgen, wat een heftige situatie hoorden we. Het jongetje was nog in Witvlei en plaatsje drie kwartier buiten Gobabis en ze hadden nog geen vervoer. Dus we gingen toch maar op pad. We wandelden door het veld en gingen heerlijk picknicken. We genoten van de prachtige omgeving. Aan het eind werd Gijsbertha gebeld dat ze eraan kwamen met de baby. Snel ruimden we alles op en wandelden terug. Precies tegelijk met de auto met de baby (Fabiano) kwamen we aan. Wat een klein kindje kwam er uit de auto. Zijn hoofdje stond niet in verhouding met de rest van zijn lichaam. Hele kleine, dunne armpjes en beentjes, hij woog 9 pond. Fabiano stonk enorm, dus meteen heerlijk in bad en schone kleertjes aan. Mooi om te zien hoe Gijsbertha hem direct met heel veel liefde verzorgde….. Ook Adam en Zoe werden goed mee genomen in het proces! Zij mochten helpen, en volop knuffelen met de baby. Wat waren we moe na zo’n drukke, emotionele dag. Vanavond vielen we alle drie als een blok in slaap.

Zaterdag

Vandaag een rustige dag. Wat keken we hier naar uit na alle drukte van de afgelopen week. We zijn moe maar dankbaar voor wat we hebben kunnen doen in deze week. Vanmorgen hebben we heerlijk rustig opgestart en even alles op orde gemaakt. Rustig ontbeten, sponsor lijst bij gewerkt, blog getypt, en nu op pad…….

Josua 1: 9 Het Ek jou nie beveel nie: Wees sterk en vol moed, wees nie bevrees of verskrik nie; want die Here jou God is met jou, oral waar jy heengaan.

We waarderen het enorm wanneer jullie Side by side willen steunen met een eenmalige gift. Dit geld wordt gebruikt voor het realiseren van een gebouw waar deze kinderen dagbesteding hopen te gaan krijgen en gestimuleerd worden in hun ontwikkeling.
Dit kan op:
IBAN: NL 68 RABO 0109 1769 87
t.n.v. St. Light fort he Children Nederland
onder vermelding van: Side by Side eenmalige gift