Ons soek borge

Woensdag

Al weer een nieuwe blog. We maken zoveel mee dat het bijna niet te beschrijven is. Wat was het fijn om dinsdag na een hele nacht in het vliegtuig, weer in een bed te mogen slapen. We startten de dag met boodschappen doen. Wat een belevenis zo’n Afrikaanse supermarkt. Er kwam meteen een straatkindje naar ons toe. Hij had broodjes in zijn hand en of wij die wilde kopen voor hem. We namen de broodjes mee en dit jongetje bleef de hele tijd met zijn hand aan het karretje meelopen. Daarna bleef hij vragen om koekjes en drinken. Hij vroeg dit vooral aan Marielle wanneer Maarten en Jarine even in een ander gangpad waren…. Hij had goed door bij wie hij moest zijn om dit voor elkaar te krijgen. We hebben de broodjes gegeven. Later hoorden we van Gijsbertha dat het juist beter is om ze niets te geven. Zo hou je het gedrag in stand. De straatkinderen moeten namelijk naar school en krijgen daar een maaltijd. Weer wat geleerd….

Daarna aten we heerlijke spaghetti bij Jac-Louis. We konden zo aanschuiven. Er was heerlijk voor ons gekookt. In de middag gingen we weer op pad. Eerst naar de sponsorkinderen van de Abba groep. Jarine vond het geweldig om de bekende kinderen en mentoren weer te zien. We hebben gezellig spelletjes gedaan met de kinderen en liedjes gezongen. Wat was dat interessant 3 blanke Nederlanders. Vooral onze lange haren vonden ze zo lekker zacht, en zo heerlijk om in te voelen. Einde van de middag op bezoek bij het ziekenhuis. Het was heel heftig om daar alles te zien. We waren samen met Gijbertha, en zij heeft ons alles laten zien en uitgelegd. Op dit moment liggen er oa. ook twee kinderen in het ziekenhuis die geen ouders meer hebben. Shein en Katarine. Wat aangrijpend om die kindjes helemaal alleen in hun bedjes te zien. De moeders op de zaal zorgen voor hun eigen kinderen en nemen ook de zorg voor Shein op zich. Dus hij is afhankelijk van de andere moeders. Wat genoot hij van onze aandacht. Hij huilde zelfs toen we wegliepen. Katarine ligt op de zaal bij de couveuses (“broeikassies”). Wat lagen daar enorm kleine kindjes in de couveuses. En waar ze bij ons in Nederland aan allemaal slangetjes, zuurstof etc. liggen, zie je hier kinderen met een veel te grote luier om op een vies kleedje. En dan zo enorm klein en mager. De ziekenhuiszorg is hier zo anders geregeld dan in Nederland. Mensen moeten uren wachten tot ze geholpen worden. En als je gaat bevallen lig je zonder je familie op een zaal vol andere vrouwen. Op het moment dat je voelt dat de baby echt gaat komen, dan ga je op een houten bankje wachten tot je in de verloskamer mag. Vervolgens worden de baby’s binnen een kwartiertje geboren.

Donderdag

Vanmorgen moesten we al op tijd klaar staan. Derrek en Florinda zouden naar ons toe komen. Zij werken momenteel voor het project Side by Side. Toen Jarine met haar vriendin Jacolien twee jaar geleden in Afrika waren hebben ze enthousiast verteld over hun ervaringen in de gehandicaptenzorg. Jac-Louis heeft ze vervolgens meegenomen naar verschillende mensen met een beperking in de sloppenwijk. Wat heeft dat toen veel indruk gemaakt. Zonder luier in het zand, de hele dag bij de huisjes. Van daaruit is toen het idee ontstaan om wat op te starten voor kinderen met een beperking in de sloppenwijken (Side by Side). In de afgelopen twee jaar is er enorm veel werk verzet. Side by Side betekent inmiddels veel voor 30 kinderen met een beperking. Als eerste gingen we naar de winkel (Megasave). We gingen aankopen doen voor de kinderen. Maar wat aangrijpend we konden eten kopen voor maar 9 sponsorkinderen. Alle andere kinderen hebben geen sponsor en krijgen dus ook geen eten en kleding…… Wat was het confronterend om dat te zien in de winkel. Er zijn zo dringend sponsors nodig voor deze kinderen met een beperking. Het was wel even rekenen, puzzelen en twee keer opnieuw scannen in de winkel. Daarna op pad naar de kinderen. Oh nee eerst nog even langs Kees en Linda. Het andere gezin van Light for the Childeren. Zij hadden nog snacks gekregen voor alle sponsorkinderen. Linda vertelde in het kort hoe ze hier een jaar geleden naar toe zijn gekomen. Wat een bijzonder verhaal. En wat zie je daarin ook Gods leiding. Kees en Linda wonen nu een jaar met hun 5 kinderen in Namibië. We zullen daar later meer over vertellen.

Toen we inmiddels onze hele auto volgeladen hadden zijn we een aantal kinderen gaan bezoeken in de sloppenwijk. Samen met Derrick en Florinda. Wat doen zij veel voor deze kinderen. Ze brengen hen regelmatig bezoek, en brengen daar elke maand eten. Vandaag hebben we Maria, Gloria, Hansina, Ricario en Adriana een bezoekje gebracht. We hadden ook cadeautjes mee van de sponsors vanuit Nederland. Wat een dankbaarheid bij deze kinderen en hun familie. Wat zijn we enorm onder de indruk van de omstandigheden waarin ze leven. Mij Maria was een enorme familie en veel kleine kinderen. Alle kinderen hadden opgezwollen buikjes, en waren heel mager. Daarnaast was ook moeder beperkt en kon ook niet lopen. En bijv. Adriana had zelfs niet eens een plek om waar ze woont. Op dit moment slaapt ze met haar moeder bij een oom en tante. Maar regelmatig is er ruzie, en dan worden ze weer weg gestuurd. Hun leefomstandigheden zijn zo enorm heftig. Wat mooi om even wat vreugde op de gezichten te zien door de dingen die ze krijgen. Ricario werd eerst boos toen hij zoveel gezichten zag, maar wat was hij blij met zijn bal. Gekregen van zijn naamgenoot Ricardo uit Nederland. Gloria is Jarine haar eigen sponsorkindje, en er was enorm veel vreugde over de pop die ze kreeg. Want onverwacht bleek daar nog geluid in te zitten….de pop kon huilen. Alle volwassenen die er waren wisten niet wat ze hoooorden. Dit hadden ze nog nooit mee gemaakt. Een pop die kan huilen…. Gloria vond het maar spannend, dus moeder ging de pop ook maar troosten. Ze konden er niet over uit. Maria kreeg mooie kleertjes van Marlissa, onze collega. Ze was er zo blij mee. Een stelletje zat nog wat te groot en Marielle zei dat haar zusje deze dan eerst wel mocht dragen en dan was het daarna voor Maria. Zo was ook zus heel blij.

De komende dagen hopen we de andere kinderen te bezoeken. Eerst de kinderen die een sponsor hebben. We hebben nog maar 5 kindjes bezocht, dus onze auto ligt nog vol om morgen verder te gaan. Hoe fijn dat we nu een auto hebben, en met Derrick en Florinda op pad kunnen gaan. We hebben zo getwijfeld of we een auto zouden huren, of dat steeds een taxi ook okay zou zijn. Maar wat zijn we enorm dankbaar voor onze car!!

Na deze kinderen gaan we ook naar de ander kinderen met een beperking. Helaas moeten we daar met lege handen aankomen omdat zij geen sponsor hebben. Lieve mensen in Nederland, wat zouden ze hier blij zijn wanneer jullie een kindje willen sponsoren. Doe ons een berichtje en we willen jullie de andere 20 kinderen doorsturen, zodat jullie kunnen kijken voor welk kindje je op afstand wil zorgen. Als we in de komende weken nog nieuwe sponsoren kunnen krijgen, zullen we meteen op pad gaan, en eten gaan kopen! Zodat ook zij te eten hebben. We zullen jullie later ook meer vertellen over de dagbesteding/school waar we ook mee bezig zijn. Maar voor nu is zo belangrijk om de kinderen te leren kennen, te kijken wat hun niveau is, en hen eten te geven. Maarten heeft vanmorgen in de winkel mee gerekend, en het blijkt dat het exact klopt, hoe het geld wordt besteed. Een kindje sponsoren is 25 euro per maand, en hier wordt elke maand eten voor gekocht wat door Derrick en Florinda wordt gebracht. Zij zijn 5 dagen per week voor deze kinderen op pad, en houden goed in de gaten hoe het met deze kinderen gaat. Daarnaast geven zij deze kinderen die weinig hebben in hun leventje aandacht en liefde. Al begrijpen jullie dat hetgene wat we brengen maar een druppel op een gloeiende plaat is, want vaak is er niet eens genoeg voor die maand. Maar we hebben zelf in de afgelopen jaren gezien hoe sommige kinderen die een sponsor hebben zijn opgebloeid. Dus laat het ons weten, het zou heel fijn zijn!