Ons het nuwe kinders bezocht in die sloppenwyk

Donderdagmiddag

Terwijl wij nog bezig waren om alle indrukken van de ochtend een plaatsje te geven, kwam er een nieuwe zorg op ons pad. Gijsbertha kwam vertellen dat er veel zorgen waren rondom Samuël één van de kinderen van de Abba groep (sponsorkinderen zonder beperking). Jarine kende hem nog van 2 jaar geleden. Hij zou vandaag naar een Boeddhistische school gestuurd worden. Het was heel bijzonder, want ze kwamen erachter dat het uitgesteld was tot morgen. Dit gaf ons de gelegenheid om hem op te zoeken, en ze vroegen aan ons of we dit wilden doen.  Maar eerst Derrick ophalen bij de winkel en een andere jongen. Samen moesten we nog wat spullen kopen voor deze jongen. Hij gaat namelijk morgen naar een hostel. Daarna reden we naar een sponsorkindje die kortgeleden een sponsor heeft gekregen, Ronaldo. In zijn buurt voelden we een grimmig sfeertje. Derrick benadrukte ook extra dat de auto op slot moest toen we uitstapten. Ronaldo woonde met zijn moeder en zat op een stoeltje. Veel kinderen hebben geen luiers om. We begrepen dat alle luiers uit de container nog op de plot (boerderij) van Pieter en Corina liggen. Weer een taak voor ons om dit uit te gaan zoeken en te verdelen.

Daarna was het onze taak om Samuël op te zoeken in een sloppenwijk met meer dan 100.000 mensen. Wat voelt dat onmogelijk. Voor we gingen zei Jac-Louis, bid dat we hem zullen vinden en dank de Heere. Hij geloofde vast dat we hem zouden vinden. Na een half uurtje zoeken belden we Jac-Louis of hij wist waar we nog konden zoeken. De auto hadden we langs de kant van de weg gezet. Op dat moment….. stond Samuel naast de auto. Wat was dat een bijzonder moment, het voelde echt als een wonder. We hebben Samuel gebracht bij “mama” Tomoki. Dit is een vrouw in de sloppenwijk. Momenteel wonen er 18 kinderen bij haar die niet meer thuis kunnen wonen. Overdag zorgt zij voor 50 kinderen. Toen we daar aankwamen zagen we mama Tomoki voor haar huisje zitten met heel veel kinderen voor haar. De kinderen waren aan het badderen in verschillende teilen. Prachtig om te zien hoe al die kleine kinderen elkaar aan het helpen waren. Wat een liefde straalde er van deze vrouw af. Derrick liet ons haar kindergarden (peuterspeelzaal), keuken en slaapplekken zien. De keuken was een afdakje met een zeil en daaronder een enorme pan. Later vertelde Gijsbertha dat het wel eens voorgekomen was dat zij geen eten had voor alle kinderen. Mama Tomoki had de pan toen gevuld met water en was er in gaan roeren. Alle kinderen zijn toen met de wetenschap dat ze eten zouden krijgen in slaap gevallen. Het is bijzonder om alle verhalen te horen. Hoe de Heere hier zo zichtbaar werkt.

Wat een enerverende dag was het vandaag. Eenmaal thuis aten we met Gijsbertha en Jac-Louis en deelden onze ervaringen. Daarna zijn we nog lang bezig geweest met alles regelen voor alle sponsorkinderen.

Vrijdag

De planning was dat we ‘s ochtends om 9 uur een vergadering hadden over Side by Side. Maar hier in Afrika verandert de planning altijd. Na even overleggen bleek het praktischer om eerst de vergadering te hebben over de Abba groep (waar wij niet bij zijn) en daarna die van Side by Side. Prima, we hadden hierdoor mooi de tijd om veel te regelen rondom alle sponsorkinderen. Wat kwamen er veel reacties binnen na aanleiding van onze blog van donderdag. Wat zijn we hier enorm dankbaar voor, zoveel nieuwe sponsoren. We hebben veel gebeden en konden daarna ook vertrouwen dat er sponsors gevonden zouden worden voor deze kinderen. En dan snel daarna zoveel reacties, dankbaar! Na alles geregeld te hebben, snel op pad naar de school van Light for the Children. We hadden een vergadering met Derrick, Florinda en Jac-Louis. Eerst hebben we het fantastische nieuws verteld over de nieuwe sponsors. Wat waren ze hier blij mee. Na een gebed startte onze vergadering. We hebben veel met elkaar besproken. Allereerst hebben we met elkaar geïnventariseerd welke informatie over de kids ontbreekt. Vervolgens hebben we een lijst gemaakt van kinderen die luiers nodig hebben, zodat wij bij de plot de luiers kunnen uitzoeken. Daarnaast hebben we de financiën besproken. We opperden het idee om geld wat over is te sparen voor grotere dingen, zoals een rolstoel, aangepaste schoenen, operaties etc. Voor Derrick en Florinda leek dit een eyeopener te zijn. Ze kenden het principe van sparen niet echt en Jac-Louis legde uit hoe mooi het is om dan geld veilig te stellen en dit voor deze dingen te kunnen gebruiken. Zij kwamen direct met allerlei ideeën. Heel mooi om te zien hoe Derrick en Florinda direct onze tips oppakken en nadenken hoe ze dit verder vorm kunnen geven. Het zijn hele fijne collega’s om mee samen te werken. En wat hebben zij veel liefde voor deze kinderen met een beperking. Ze doen dit werk echt met hun hart. Na de vergadering hebben we even in de klassen gekeken. De kinderen waren al weg, maar we spraken nog even de onderwijzers. Voor Jarine waren er ook een aantal bekenden. Wat was het leuk om die weer te zien. Eén van de onderwijzers heeft Jarine 2 jaar geleden veel mee samen gewerkt. Haar dochter Hendriette woonde in die tijd van maandag-vrijdag ook bij Jac-Louis en Gijsbertha in huis. De moeder had meteen haar dochter verteld dat Jarine er was en wat was het geweldig om haar weer te zien. Ze vloog Jarine om haar nek en zei dat ze Jarine zo enorm had gemist toen ze weer naar Nederland was gegaan. Meteen werden alle oude herinneringen opgehaald. Wat hadden ze in die tijd veel spelletjes samen gedaan. Snel nog een dikke knuffel en daarna weer terug om te eten met Gijsbertha en Jac-Louis.

In de middag gingen we weer op pad om sponsorkids te bezoeken. De dochter van Kees en Linda (Sarah) wilde ook graag mee. Ohh wat zat de auto vol 😉. Sarah zat op schoot. Hier in Afrika mag dat allemaal…… Alleen rijden we hier wel links. Maarten pakt het goed op om links te rijden. Het stuur zit aan de rechterkant. Maar gisteren hadden we wel een hele rare situatie……. Maarten was het linksrijden even vergeten. En bij een tegemoet komende auto ging hij er netjes voor stil staan, maar toen begreep niemand het meer. Waarom ging die auto niet aan de kant, in die auto zaten ze allerlei gebaren te maken …….Wat is dit? Oh oeps we staan aan de verkeerde kant van de weg. Ohh wat hebben we hier met elkaar hard om gelachen.

We reden eerst langs Nataniel en Dennis. Toen we bij Dennis binnenkwamen schrokken we van wat we zagen. Hij lag op een bed. Dennis heeft enorm dunne armpjes en beentjes. Naast zijn beperking heeft hij ook tuberculose. Hij is 5 jaar, en zijn hoofd was redelijk groot, maar zijn beentje als van een pasgeboren baby. Doordat hij alleen maar ligt kan hij doorlichtplekken krijgen. Derrick en Florinda hebben zijn moeder uitgelegd dat ze hem iedere 3 uur moet omdraaien. Helaas doet moeder dit niet consequent. De andere keren dat ze op bezoek gingen bij Dennis was hij vooral aan het huilen. Nu lag hij wel rustig. Jarine praatte met hem en woh ze kreeg vrij snel een lachje en hij maakte zelfs geluidjes. Wat was dat mooi om dit jongetje wat aandacht te kunnen geven. Maar wat een schrijnende situatie. Moeder zat er vrij passief naast en reageerde niet op alles wat wij deden. Na al het eten uitgedeeld te hebben bezochten we nog wat andere sponsorkids. Helaas kwamen we hier met lege handen aan. Maar wat genoten we ervan om de kinderen wat aandacht te kunnen geven. We hadden vanuit Nederland voor alle kinderen een bal meegenomen. Iedereen vond het leuk om hier mee te spelen. We bezochten een broertje en zusje, Immanuel en Maria. Immanuel kon niet lopen, maar wat een vrolijk mannetje. Hij gilde het uit van plezier en had zelfs tranen in zijn ogen van blijdschap. We waren meteen verliefd. Daarna bezochten we Jakobes een jongetje met epilepsie die ook niet kon lopen. Hij deed zijn uiterste best om met zijn slappe armpjes de bal te kunnen pakken. Wat een lief mannetje. Deze jongen verbleef bij zijn tante en zij vertelde dat als hij een epilepsie aanval kreeg, ze dan met hem naar het ziekenhuis gaat. Pas daar komt hij uit zijn aanval, en ligt dan wel een week in het ziekenhuis. Als laatste bezochten we een nieuw sponsorkindje, Denise. Denise haar benen waren verlamd en ze had spasmen. Wat een lief kindje. We hadden haar meteen op schoot. Haar oma liet trots zien dat ze al wat woordjes kon praten. Vervolgens begon het te regenen. Een enorme bui. We wachtten in het huisje tot het droog was. De mensen in het huisje konden moeilijk omgaan met het geluid van de regen. Ze gingen met hun oren dicht zitten. Na de bui renden we om de plassen heen naar de auto. Veel kinderen speelden daarna in de plassen, ze rolden er zelfs in. We reden terug naar de school en brachten Florinda naar haar huisje. Daarna kwamen we vol indrukken weer terug, en zijn meteen weer aan de slag gegaan met alle informatie. En een begin gemaakt met deze blog. Want we willen jullie zo graag laten weten hoe hard de sponsors nodig zijn. Er zijn nog steeds een heel aantal kinderen met beperking die wachten op een sponsor. Wat voelde het naar om daar dan aan te komen zonder het eten en alles wat er nodig is. En dan zie je weer de enorme armoede….de kinderen bloot, en met hongerbuiken. Ook onder de ontlasting en urine. Voor we de huisjes in mochten moesten we vaak even wachten. De moeders maakten eerst hun kindje een beetje schoon en deden een schoon broekje aan. Volgende week zullen we ook met alle pampers aan de slag gaan! We kijken er naar uit……