Op 'n reis na Namibië saam met onverwagte reisgenote

Daar zijn we dan…. In Namibië. Het lijkt nog een beetje alsof we dromen. Wat is alles anders gelopen dan we gepland hadden. Ik (Jarine) zou samen met Jacolien naar Afrika gaan. Vrijdagochtend om half 11 ging de telefoon. Jacolien belde met verdrietig nieuws: de man van  haar zus is overleden, nog maar 36 jaar, en zijn gezin met 7 kinderen blijft achter. Heel heftig allemaal. Dit betekend ook dat Jacolien nu niet mee kan gaan naar Afrika.
En toen….. Wat moesten we doen? Alleen gaan? Een vriendin meevragen? Mijn moeder Marielle heeft altijd al de wens om naar Afrika te gaan, om daar werk te gaan doen. Maar vliegen,……. dat zou ze echt noooooooit doen heeft ze altijd geroepen….. Ze durft echt niet in een vliegtuig te stappen…. Maar nu dit zo loopt moet je toch nadenken wat je er mee moet. Jarine alleen laten gaan kon toch eigenlijk ook niet.  We gingen met elkaar in agenda’s kijken. En hoe bijzonder…. waar er altijd heel veel afspraken staan, was de komende  weken de agenda zo goed als leeg. Maar uiteraard heeft Marielle geen paspoort……… Theo ging meteen alles uitzoeken. Het gemeentehuis zat inmiddels al dicht. Het was het vrijdagmiddag…. Toen we de gemeente belden, gaven zij aan dat er een noodpaspoort nodig is om een reis om te boeken. Dus de douane gebeld, maar die verwees terug naar de gemeente. Om kwart voor 1 belden we de gemeente. Als we om 13.00u bij het gemeentehuis konden zijn, wilden ze de deur voor ons op doen, en ging het misschien lukken. Snel de auto in en klokslag 13.00u waren we daar. De deuren waren al dicht, maar na aanbellen, werden we snel naar binnen geroepen. Eerst een pasfoto. Maar door alle stres en spanning was de bril beslagen…. Zou de foto goedgekeurd worden? Als de foto niet goedgekeurd werd zou het paspoort niet op tijd aangevraagd kunnen worden. Maar toch, goedgekeurd. Daarna vingerafdruk. Marielle zat zo te trillen dat de vingerafdruk 5 keer opnieuw moest. Iedereen in het gemeentehuis was belangstellend en meelevend. Degene van burgerzaken vertelde dat hij altijd om 12.00u naar huis ging. En dan had het paspoort niet gelukt. Heel bijzonder dat hij er nu nog was. De aanvraag moest voor 13.15u ingediend worden en klokslag kwart over 1 was hij klaar. Weer thuis was Marielle nog steeds enorm aan het twijfelen en wilde eigenlijk echt niet gaan.

Zou Maarten (vriend van Jarine) misschien ook mee kunnen gaan? Is dat wellicht een  optie? Misschien toch goed om dit alvast op zijn werk na te vragen. Zijn directeur vond het niet ideaal, maar gunde hem deze kans. Dus de optie van of Marielle of Maarten stond open. We hadden afgesproken dat Marielle zaterdagochtend de knoop door zou hakken. Marielle wilde en durfde echt niet, maar de dagboek stukjes van zowel vrijdagavond, als zaterdagochtend waren zo toepasselijk en bemoedigend. De Heere is overal en zal met je meegaan, Hij zal je bewaren. Zaterdagochtend was de tekst uit Psalm 121, en stond er oa, dat als we moeten gaan de Heere mee gaat en je bruikbaar zal doen zijn. Ondanks alle twijfel en angst daarom toch voorzichtig besloten om te gaan. Maarten hoefde niet zijn koffer te pakken. Het ticket van Marielle werd geboekt (wel met annuleringsverzekering 😉), koffer ingepakt en alles klaargemaakt. Maar dan nog een heel weekend overbruggen. Telkens weer spanning, twijfel, maar daarna toch weer de bevestiging.

Daarnaast lag het dochtertje van Marielle haar zus in het ziekenhuis, en daar ging het op zondag steeds slechter mee. Dan ligt de beslissing niet in onze handen, en zou Marielle uiteraard thuis blijven wanneer het met haar slechter zou gaan.

Omdat het onzeker was of Marielle mee zou gaan leek het ons een goed idee om Maarten alsnog mee te laten gaan. Gijsbertha geappt en jahoor er was nog wel een kamertje vrij en hij was (ook) van harte welkom.

Maandagochtend om 10 uur kon het paspoort opgehaald worden. Dit was spannend want ze hadden aangegeven dat er nog 1 procent kans was dat maandag het paspoort er niet zou zijn. En bij het gemeentehuis aangekomen bleek het paspoort er niet te zijn. Een landelijke storing. Toch niet gaan……? Voor Marielle zou dit niet erg zijn uiteraard😊. We zouden later meer horen. Verder gaan met inpakken? De onzekerheid of het wel of niet door zou gaan zorgde dat de spanning even afnam en Marielle kon rustig haar laatste dingen inpakken. Theo ritste de koffer dicht “klaar”, en jawel op dat moment ging de telefoon…. De gemeente… ze zeiden: goed nieuws en slecht nieuws. Oh nee wat dan? Het paspoort was er! En wat was het slechte nieuws dan. Tsja dat ze dan dus echt met het vliegtuig op reis ging. Oh bibberss. Om 15.00u reden we van huis weg. Theo bracht ons naar een carpool waar Maarten ook was. Afscheid nemen en daarna op weg naar het vliegveld in Brussel. Daar aangekomen ging alles heel voorspoedig. Inchecken, douane en daarna even wachten. Wat een spanning zeg met dat wachten. Even een broodje gehaald en zoveel mogelijk over andere dingen praten. En na het boarden was het dan toch echt tijd om in te stappen. Ohh wat een bijzonder moment. Marielle in een vliegtuig. En wat vond ze het eng zeg! We gingen bijna…. Nee toch niet. Door alle sneeuw en ijs moest eerst de baan en de vleugels ijsvrij gemaakt worden. Twee uur lang wachten in het vliegtuig met alle zenuwen. Maar na die 2 uur stegen we dan eindelijk op. Wat een belevenis. En daarna 7 uur vliegen. Proberen te slapen, huilende kinderen, veel spanning, en we hadden veel turbulentie. In Ethiopië hadden we maar 2 uur overstaptijd. Maar met 2 uur vertraging maakten we daar toch een beetje zorgen over….. Zouden we het andere vliegtuig wel halen? Maar we hoefden ons geen zorgen te maken zeiden de stewardessen. Ze zouden alles regelen. Op dezelfde tijd als dat we moesten boarden bij de 2e vlucht landden we in Ethiopië. Zo snel mogelijk het vliegtuig uit en rennen naar de andere vlucht. Maar die zat helemaal aan de andere kant van het vliegveld. We hebben een kwartier moeten rennen… Daar aangekomen “last call”, ohh nee nog harder rennen. Pfff gelukkig op tijd gehaald. Vrij snel gingen we de lucht al in. Maar dit vliegtuig was wat kleiner. Dus ook wel weer spannender. Een vlucht van 5 uur. De spanning zakte wat en we dommelden allemaal een beetje weg. Daarna landen. Snel nog even naar de wc, je vast houden aan de muren, omdat het vliegtuig al aan het dalen was. Maar wat een landing…. Het vliegtuig zakte verschillende keren een stuk naar beneden. Oeh wat was dat eng. Dit scheen door de enorme warmte en het luchtdrukverschil te komen. En het was best wel bewolkt, dit speelde ook mee.

In Namibië zo snel mogelijk het vliegtuig uit. We zijn er!!! In Namibië hadden we een auto gehuurd. Zou het passen met onze 5 koffers? Ja gelukkig wel. Op naar Gobabis… Een rit van anderhalf uur op dezelfde weg. Bijna bij Gobabis werden we aangehouden door de politie. Toeristen met een vreemde auto, daar wilden ze wel even meer van weten. Marielle maakte een foto, dat had de politieagent gezien en mocht echt niet. Of ze zo snel mogelijk uit de auto wilde komen en meelopen naar het kantoor… Nee alleen Marielle!!! Jarine zei snel dat ze mee zou lopen, en niet haar moeder alleen ging laten!  Samen het kantoor binnen. Foto’s maken van politiemannen, ze zou gearresteerd worden. Marielle kan niet zo goed Engels, maar dit verstond ze wel……… Wat kregen we het benauwd. Uitgelegd dat we nooit meer foto’s zouden maken van politiemannen. Maar nee ze waren echt boos. Andere politie werd al gebeld, ze moest gearresteerd worden. Daarna vertelden we dat we onderweg waren naar Gijsbertha en Jac-Louis om te werken voor Light for the Children. Oh dat kenden ze wel. Nou eerst die foto maar eens verwijderen. Ja gedaan. Maar dan zit hij nog wel in de “dusbin”. Haha wat een schik hadden die politiemannen. Hun collega zat in de “prullenbak”. Dan maar een boete? Na tientallen excuses en een hand konden we gelukkig gaan. Op weg naar Gijsbertha en Jac-Louis. Daar aangekomen werden we warm ontvangen! Ook door Pieter (broer van Gijsbertha) en Corina. Zij wonen in een appartementje op het erf en verhuizen over een paar maanden naar een nieuw plot (boerderij). Koffers uitladen en eten. Wat worden we enorm verwend, alles stond al voor ons klaar, en de bedden zijn heerlijk opgemaakt. Na het eten hebben we alle gezinnen (Gijsbertha en Jac-Louis, Pieter en Corina en Kees en Linda) cadeautjes gegeven. We hadden ook van de vader van Gijsbertha veel meegekregen voor de iedereen. Wat waren we daarna moe zeg, van deze lange reis, en van alle indrukken. En natuurlijk moeten we ook even wennen aan de temperaturen, we zijn vanuit de sneeuw in Nederland, naar ruim 35 graden in Afrika gegaan.