Ons laaste dae in Afrika

Maandag

Vanmiddag was het weer een middag met veel indrukken…. Marielle en Jarine zijn naar het ziekenhuis gegaan. We wilden kijken hoe het met de twee kinderen zonder ouders ging. De eerste zaal waar we binnen kwamen bliezen we wat ballonnen. Tot we een baby’tje in de hoek zagen waarvan ons hart sneller ging kloppen. We keken in zijn oogjes en zagen…. hij heeft Downsyndroom. Jarine vroeg waarom hij in het ziekenhuis was. Moeder en andere moeders vertelden dat de zusters hadden gezegd dat het kindje geen Downsyndroom heeft. Het jongetje was 8 maanden en heel slapjes. We tilden hem op en hij liet zijn hoofdje en armpjes volledig hangen… Hij was elke keer in het ziekenhuis vanwege benauwdheid. We vertelden dat kinderen met Downsyndroom vaak hartproblemen hebben, waar ze aan geopereerd moeten worden. Jarine ging op zoek naar een dokter om te vragen hoe het zat. Zij vertelde dat dit kindje wel Downsyndroom had. Maar een hart operatie… dat begreep ze niet helemaal, dat kennen ze hier in Gobabis niet Wat was het een enorm lief mannetje, we hebben het mobiele nummer gegeven van Florinda. Wanneer ze hulp nodig hebben dan kunnen ze haar bellen. Ook het kindje wat er naast lag had een beperking, celebrale parese. Daarna kwamen we in de zaal van Shein. We zagen daar heel veel kinderen liggen. Wat ons meteen op viel was dat ze allemaal een beperking hadden. Eerst zagen we een klein meisje liggen. We herkenden haar. Het leek Maria een van de sponsorkindjes van Side by Side wel. We keken op het armbandje en zagen dat het inderdaad Maria was. Zij en haar moeder kunnen allebei niet lopen en één van de moeders vertelde dat haar moeder ook in het ziekenhuis lag en een kindje kreeg. Wat een heftige situatie. De moeders op de zaal vertelden dat 4 kindjes met een beperking op deze zaal geen ouders meer hadden. Later hoorden we dat één van de kinderen gebracht was en dat ouders waren weggerend. Wat schrijnend om dat te horen. Deze kinderen worden verstoten, en de maatschappelijk werker moet gaan zoeken naar een plek waar ze naar toe kunnen. We waren helemaal ontdaan na ons ziekenhuisbezoek. We keken kort nog even om het hoekje bij Katharina het baby’tje zonder ouders. Het was enorm druk in het ziekenhuis, echt chaos. Er lagen moeders met kinderen op de grond te slapen, en weer zat er op het bankje een kindje die was gevonden op de straat, met honger een geen ouders in beeld. Daarna terug naar ons appartementje om te eten. We hadden om 19.00u afgesproken om afscheid te nemen van Kees en Linda. Maar het liep even wat anders. Gijsbertha moest naar het winkelcentrum om een moeder met 4 kinderen naar het ziekenhuis te brengen. Deze moeder was verslaafd en kon niet voor haar kinderen zorgen. De kinderen waren heel hongerig, en ook in het ziekenhuis is het allemaal niet zo makkelijk verlopen. Wij hebben even op de kleine Fabiano gepast en met hem gegeten en in bad gedaan. Wat knapt dit kleine mannetje op. Hij kijkt helderder uit zijn ogen, hij gaat beter eten, en hij komt in deze paar dagen al veel aan. Uiteindelijk waren we wat later bij Kees en Linda. We hebben nog fijn met elkaar gepraat en samen gebeden voor onze aanstaande reis. Het afscheid nemen vonden we wel moeilijk. We hebben met veel mensen hier inmiddels echt een band opgebouwd.

Dinsdag

Vanmorgen hebben we alvast wat schoongemaakt en opgeruimd en daarna voor de laatste keer met Derrick en Florinda op pad. Het was eerst de vraag of Derrick wel terug zou zijn, hij had namelijk twee kinderen bij het hostel “Vergenoeg” gebracht en daar ook een nacht geslapen. Gelukkig kregen we al snel een appje dat Derrick thuis was en we konden hem ook ophalen. We reden naar de school en wilden in ieder geval Brieyton bezoeken. We waren verbaasd en blij toen we zagen dat zijn moeder hem bij de school had gebracht. Met 7 mensen kropen we in de 5 persoonsauto. Wel een beetje krap, maar hier mag dat. We reden naar het huis van Brieyton en knuffelden daar heerlijk even met hem. Zijn familie was blij met het eten. Daarna wilde Florinda naar een nieuw kindje met een beperking. Toen we aankwamen begroette Lisa ons heel enthousiast. We kregen allemaal een dikke knuffel  ze was heel blij met al het eten. Daarna hadden we nog maar voor 2 kinderen eten in onze auto. Zij waren ook bij de school, dus daar brachten we het eten en de laatste pampers. Daarna was de auto helemaal leeg. En toen was het tijd om afscheid te nemen van…. Derrick en Florinda. Wat hebben we de afgelopen weken elke dag intensief met ze opgetrokken. We hebben zoveel mooie, heftige, emotionele en bijzondere momenten samen meegemaakt. Het voelt ook wat dubbel om ze nu achter te laten. Anderzijds voelen we dat ons werk hier voor nu klaar is. We kunnen thuis verder aan de slag met alles uitwerken en op papier zetten. We zijn enorm dankbaar dat er zoveel nieuwe sponsors zijn gevonden! En daarnaast horen we ook dat de eenmalige giften binnen komen….. In April hoopt Albert aan de slag te gaan om een dagbesteding te kunnen regelen. We hebben met Derrick en Florinda afgesproken om regelmatig te bellen, appen en mee te denken. We hadden waterflessen voor ze gekocht met onze namen erop en na een dikke knuffel was het dan toch echt tijd om te gaan. We genoten nog even van de zon en reden daarna terug. Maarten is gaan tanken, maar wat een probleem, hij was zijn portemonnee kwijt. Hij moest het hele eind van het tankstation terug lopen om geld te halen. Daarna weer teruglopen. De meneer bij het tankstation moest er hard om lachen. Maar de portemonnee was nog kwijt. Terug langs alle plekken waar we geweest waren. Nergens was hij te vinden. Dan toch maar in ons huisje zoeken. En ja hoor daar lag hij…. in een andere broekzak….

Vanmiddag zijn we druk geweest met inpakken en helpen met eten klaarmaken. Jarine is nog gezellig naar de winkel gelopen met Sarah, Adam en Zoë. Daarna een typische Afrikaanse braai (barbecue) met z'n allen. Jac louis heeft heerlijk vlees gebakken, en we hebben samen met Pieter en Corina, en het gezin  genoten van deze braai. En ja hoor…. Natuurlijk stond er ook schaap op het menu!! Echt heerlijk hoor!!