Weereens baie indrukwekkende dinge!

Soms denken we dat we veel gezien en gehoord hebben, maar nu kunnen we wel zeggen: Elke dag blijft bijzonder, uniek, indrukwekkend en... het zal niet wennen...

Donderdag was een hele afwisselende dag. Er moesten in de ochtend veel mensen bezocht worden, papieren worden afgegeven, een rondje Gobabis dus. Maar als eerste zouden we bij de vuilnisbelt gaan kijken. We maakten ons al wel een voorstelling hoe dat zou wezen, maar toen we er echt kwamen was het wow... Wat een afval, troep, ravage, ja hoe zullen we het noemen. Een grote oppervlakte waar geen natuur meer is, maar afval. Hier en daar iemand die ertussen scharrelt. Sommigen hebben al een grote zak vol verzameld, het is hun leven. Een paar jongens werden nog aangesproken, wanneer gaan ze beseffen dat het beter kan? Even later gingen we op weg naar een jongeman die een tijd geleden zijn benen in een houthakselaar heeft gekregen. Inmiddels heeft hij twee protheses gekregen en hij zit in een rolstoel. Hij was dankbaar en blij. Daarna gingen we naar een huisje waar een jongen woont die niet meer naar school gaat en waarmee gesproken moest worden over zijn dag invulling. Er liep een klein meisje rond die we een ballon konden geven, weer een glimlach erbij! Vervolgens zijn we naar de Light For The Children School gegaan. Dit keer kwamen we precies in de pauze aan, dus hordes kinderen kwamen op ons af. Veel herkenden ons van de vorige keer en ze wilden het liefst allemaal ons vasthouden. Tien handen trekkend aan de rok, vijftien handen aan de armen en die haren, die blijven interessant! We hebben gezongen en spelletjes gedaan totdat iedereen weer in de klas zat. Ons volgende adresje was de tuin. Even kijken hoe alles er bij stond. Ook daar liepen kinderen rond die we een ballon hebben gegeven, zij vermaakten zich weer de hele dag! Aan het eind van de ochtend gingen we naar de school waar we afgelopen zondag ook een kerkdienst hadden. Twee groepen kinderen zaten buiten en waren heel nieuwsgierig wat we kwamen doen. Al snel kwamen ze op ons af, we waren toch wel interessant! We hebben ook met hen bellen geblazen, gezongen en spelletjes gedaan. Ondertussen waren de leerkrachten in gesprek met Jac-Louis, want er moest wat recht gezet worden. De kinderen vonden het niet erg om tot het einde van de schooldag met ons bezig te zijn, wat een pret! Ondertussen hadden we trek gekregen en zijn we terug naar het Lighthouse gegaan. Heerlijk warm eten tussen de middag!

In de middag is Jarine naar de sponsorkinderen gegaan en heeft Jacolien nadat iedereen uit bed was spelletjes met de kinderen gedaan. Het project van de sponsorkinderen heeft inmiddels ook een naam gekregen. Abba, wat vader betekent, maar ook 'gedragen'. God zorgt als een vader voor Zijn kinderen, ook voor deze kinderen, waar een vader vaak uit beeld is. Aan het einde van de middag hebben we ontdekt waar het water vandaan komt waarmee we onze flesjes meerdere keren per dag mee vullen. Het water hier uit de kraan kan je eigenlijk niet drinken, daarom wordt het bij een tuin in de buurt gehaald. Oeps, eerst even wat ganzen van de weg jagen voordat we goed en wel konden parkeren. Er stonden een paar hele grote regentonnen, heel bijzonder dat daar zulk lekker water in zit!

Vrijdag, wat zouden we gaan beleven? Er waren plannen gemaakt om samen met Derk, één van de mentoren van de sponsorkinderen, naar het hostel te gaan wat een uur rijden is vanuit Gobabis. Dit is een hostel waar o.a. ook sponsorkinderen verblijven. Kinderen die daar een hoopvollere toekomst kunnen krijgen, want daar krijgen ze elke dag eten en onderwijs. Vaak gaan ze één keer in de maand een weekend naar huis. We waren heel benieuwd wat we zouden aantreffen. Maar voordat we gingen hoorden we dat er vijf jongens vanuit Vergenoeg, want zo heet het hostel, waren weg gelopen. De kinderen hadden niet het hele eind gelopen, maar een lift genomen. We wilden dus eerst op zoek naar die kinderen, voordat we naar Vergenoeg zouden rijden, zodat ze gelijk mee konden. Eerst maar eens kijken of twee van die jongens misschien bij hun hut thuis waren. Deur op slot... oeps waar zouden ze zijn? We reden door naar de school waar we ook Derk op zouden pikken. Maar wat bijzonder, daar zaten drie van de vijf kinderen al. De andere mentoren hadden hen toch naar de school weten te krijgen. Al snel zagen we de andere twee jongens ook. De moeder was erbij. Het was belangrijk eerst in gesprek te gaan met de jongens. Wisten ze wel dat men het beste voor heeft met hen? Uiteindelijk wilden twee van de vijf mee terug, maar de andere drie dan? Eigenlijk hadden ze geen keus. Als ze nu niet mee terug zouden gaan, als ze nu niet zouden luisteren, in hoeverre konden ze dan nog geholpen worden met andere dingen? En waren ze dan nog wel welkom bij het Lighthouse? Een moeilijke keuze die gemaakt moest worden. Ook werd de één weer door de ander beïnvloed, misschien zouden we die nog om kunnen praten? Uiteindelijk zaten er vier kinderen achterin. De vijfde liep weg, wilde absoluut niet mee. Achterklep dicht, we gingen. Toch voelde het niet goed, moesten we de andere jongen ook gewoon in de auto zetten? We keerden om en we zagen hem langs de weg lopen. Jac-Louis stapte uit, pakte hem vast en zette hem in de auto. Klep dicht en gaan. We reden uit Gobabis, een tochtje van minstens een uur stond voor de boeg...

We reden een kruispunt op, de andere auto's sloegen rechtsaf, we pasten er wel langs, want wij moesten linksaf. Maar helaas, de politie had dit gezien en we kregen een signaal dat we hem moesten achtervolgen. O nee he, met al die kinderen achterin de bak, wat zouden we nu weer te horen krijgen? De politieauto was zelf zijn nummerbord verloren, dat mocht blijkbaar wel... We kwamen bij het politiebureau en een boze politieman Walter begon te vertellen dat het absoluut niet mocht en dat hij Jac-Louis wilde arresteren, opsluiten dus. We kregen het toen wel even benauwd! Jac-Louis probeerde uit te leggen waarom er zoveel kinderen in de auto zaten en de politie wilde zelfs deze jongens gaan toespreken. Achterklep open en een hartig woordje werd gewisseld. Of het zou helpen wist niemand. Maar toch, uiteindelijk mochten we gaan terwijl er nog niet eens een boete werd uitgeschreven, dankbaar! Opnieuw reden we Gobabis uit, zouden we veilig bij Vergenoeg aankomen?

We hoorden gehuil achterin de auto, echt, het ging ons aan ons hart, zou het dan echt zo erg zijn daar? Waarom toch? De twee jongens die het laatst waren ingestapt waren degenen die alsnog op één of andere manier er uit wilden. Eén van die jongens stak steeds zijn hand uit het autoraampje. We hebben verschillende keren gestopt om hem toe te spreken dat dit niet kon, maar hij bleef uitdagen. Totdat we veel lawaai achterin de auto hoorden, ze probeerden de klep open te schoppen, één van de jongens was er bijna uit gesprongen en dat terwijl we 100km per uur reden! Nog net kon Derk hem vastgrijpen. We zijn gestopt, hebben de twee jongens die het meest ertegen schopten eruit gezet. Als laatste de keus gegeven, maar het ging niet meer. Een derde jongen probeerde ook al huilend uit de auto te komen, maar hij werd erg door de anderen beïnvloed, hem wilden we nog mee nemen. De andere twee? Ze zijn gaan lopen, wij zijn gegaan... Ze zullen vast een lift gevonden hebben terug naar Gobabis. Dit is niet wat we wilden, maar er was geen andere keus. Ze hebben hun hele leven zelf keuzes kunnen maken, ze zijn het niet gewend dat anderen vertellen wat zij moeten doen. Hoe moeilijk is dan zo'n hostel als Vergenoeg voor hen. Maar het zou wel beter geweest zijn. Nu hun leven verder als straatjongens?

We reden weer verder, de auto inmiddels helaas lichter. Een lange zandweg van een kilometer of 50 hadden we nog voor de boeg. Ook daar konden we wel 100 km per uur rijden. Totdat... pssst... lekke band! Ook dat nog. Gelukkig hadden we een reserveband bij ons, want wat moesten we beginnen in de middle of nowhere? We kwamen ook werkelijk niemand tegen die hele weg. Na een tijdje was de klus geklaard en konden we verder rijden. Toch voelde het vreemd. Eerst al van de weg gehaald door de politie, nu weer afgeremd door een lekke band? Was het wel goed wat we deden? We hebben eerst samen gebeden voordat we verder reden, wat moesten we doen? Daarna is besloten om het derde kind straks weer mee terug te nemen. Er moest eerst met de ouders gewerkt worden. Het kind hunkerde naar aandacht van zijn ouders. Zo moeilijke beslissing om hem weer mee terug te nemen, maar het kind kreeg wel rust toen hij het wist. 

Na een tijdje kwamen we bij het hostel aan. We zagen verschillende kinderen uit een groot gebouw komen. We waren wel benieuwd en stapten er op af. Maar een gejoel, gegil, geschreeuw omdat we binnen kwamen. Wat waren dat voor vreemde blanke dames? En we maakten ook nog eens foto's, dat was helemaal reuze interessant! Ongeveer tweehonderd kinderen zaten daar op de grond, wilden naar buiten, maar een paar strenge begeleiders liepen met stokken rond om hun terug te sturen. We kregen gewoon kippenvel ervan, wat gebeurde hier? Ook keek een begeleider streng onze kant op, moesten we niet naar buiten gaan? Werkelijk waar, er kwam even heel veel op ons af. Alle kinderen mochten naar buiten en wij liepen met hen mee. We waren wel benieuwd waar ze zouden slapen dus liepen we met de meiden mee. Opnieuw een gegil en een gejoel, we kwamen zomaar bij hen op de slaapzaal. Een paar lange rijen met stapelbedden waar ongeveer 80 kinderen per nacht verblijven. We schrokken ervan, meerdere kinderen in een bed. Maar o ja, we zijn in Afrika, vaak hebben ze het thuis veel slechter, misschien is dit wel de perfecte plek voor hen! Toen we eenmaal buiten stonden zijn we naar het groepje sponsorkinderen gegaan die spraken met Jac-Louis en Derk. Ze werden aangemoedigd en er werd voor hen gebeden. 

Even later stapten we weer in de auto, wat een bijzondere ervaring! Nog één sponsorkind ging mee terug naar Gobabis, hij moest een Covidprik halen. Dat was ook de eerste keer dat we daarover hoorden in al die weken. Het andere kind wat mee terug zou gaan was voor Vergenoeg al uitgestapt, zodat andere kinderen daar niets van zouden merken. Hij had een uurtje op ons gewacht en is op de terugweg weer ingestapt. We wilden gaan rijden, maar toen hield iemand ons staande die graag een lift wilde. Eigenlijk zat de auto al best vol. Met hoeveel bent u? Niet zoveel, maar zes. Maar zes? Uiteindelijk is er eentje ingestapt, nu zouden we echt gaan! Gelukkig verliep de rest van de terugweg voorspoedig en waren we blij dat we gezond en wel terug bij het Lighthouse aankwamen. Heerlijk, eerst aan de thee! Derk heeft het andere kind terug bij zijn moeder gebracht, zou hij wel te eten hebben nu? Er speelden veel gedachten, wat was een goed besluit? Eerst met de ouders aan de slag. Maar na zo’n drukke dag... op tijd gaan slapen!

Zaterdag, rustdag, daar waren we echt aan toe! We zijn rustig gaan ontbijten en hebben in de ochtend stil gestaan rondom de Bijbel, spelletjes gedaan en lekker gegeten. ’s Middags zijn we met z’n tweeën even gaan wandelen. We waren net op tijd bij de winkels, want het begon te regenen, te regenen, te onweren, echt niet een klein beetje. Maar we stonden droog! Tsja wat nu, gelukkig beginnen we al een beetje een netwerk te krijgen in Gobabis, want één van de vrouwen die we tijdens de Bijbelstudie hadden ontmoet was ook in de winkel en ze wilde ons wel een lift geven, daar waren we dankbaar voor! Verder op de middag zouden we een gamedrive gaan doen, een safari, maar zou dat nu wel door gaan? We gingen er wel heen, al was het om rond te kijken en te eten. Toen we daar aankwamen konden we met z’n tweeën de auto in klimmen en hebben we minstens een uur rondgereden. Verschillende dieren hebben we gezien, zoals springbokken, koedoes en struisvogels. Leuk om een keer mee te maken! We moesten wel steeds uitwijken voor de bui.

Nadat we terug kwamen zouden we gaan eten. Maar we moesten snel bestellen, want we werden overvallen met een bijzonder verhaal. Gijsbertha was gebeld door de politie… Er wachtte een tweeling op ons in het ziekenhuis. Twee baby’s, ze zouden drie maanden oud zijn, zijn door de politie naar het ziekenhuis gebracht nadat vader een signaal had afgegeven. Het ging om een tweeling, verder wisten we niets… We waren reuze nieuwsgierig en nadat we lekker in het restaurant hadden gegeten zijn we naar het ziekenhuis gegaan. We stapten er binnen en zagen twee kleine babytjes naast elkaar in een hoog ledikant liggen. Of wij de moeder waren vroeg zelfs een zuster. Niemand erbij, het was allemaal zo vreemd. De baby’s hebben we samen met Gijsbertha opgepakt, gezegd tegen de zuster dat we gaan en we zijn de auto in gestapt. Een beetje melk mee en o ja, papieren waren er ook niet. We wisten echt helemaal niets. Nadat we thuis kwamen waren we heel benieuwd of het jongetjes of meisjes waren, dus eerst maar eens de pampertjes open gemaakt. Twee meisjes! Eerst mochten we de meisjes lekker badderen, daar waren ze wel aan toe! Maar drie maanden? Het zouden eerder drie weken zijn dachten we… Even later hadden we die lieverdjes om de beurt in onze armen, oh we willen ze wel meenemen! Jac-Louis bedacht de namen voor de kindjes. Sarah en Esther heten ze nu. Na het flesje nu eerst maar eens slapen, wie weet krijgen we een drukke nacht!