Uiteindelik is ons hier!

Daar liggen we dan met onze benen omhoog, wat een reis! En buiten? 28 graden met een zonnetje!

Gistermiddag werden we uitgezwaaid bij station Veenendaal-de Klomp, spannend, het was eindelijk zover! Na ongeveer 3,5 uur kwamen we aan in Frankfurt. Inchecken! Bibbert, nog nooit gedaan, of in ieder geval, niet zelfstandig! Hoeveel honderden meters hadden we er al op zitten voordat we bij de juiste incheckbalie waren. Maar we moesten nog even geduld hebben. Staan we echt wel goed? Wat betekent late night check in? Het is toch bijna nacht? Waarom moeten we niet in die rij. Wereldreiziger, nee dat nog net niet😀

Gelukkig, koffer goedgekeurd en ingecheckt. Op naar de douane, bibbers! Blij dat we het snel hadden gevonden, kregen we commentaar dat we ons flesje water nog niet hadden geleegd. O ja! Maar waar dan? Gelukkig een aardig mannetje die ons wel de weg wilde wijzen. From Holland? Ja en ook nog blond. We kwamen weer terug en we mochten de spullen in bakken doen. Wat een gestress en oeps… Jarine laat de puntzak snoep van oma vallen, overal beertjes, dropjes en lolly’s. Die Duitsers hartelijk lachen, wij maar mee doen, gauw alles weer in de bak doen. We kregen allebei nog een hartjeslolly in de hand geduwd voor de schrik, die Duitsers maar lachen om het snoepbeertje, ja sorry, gekregen van grandma! Van grandma’s puntzak was niets meer over.

Ja en dan de tassen, helaas, eerst het ene bakje van Jacolien, vervolgens haar tas helemaal ondersteboven. O ja, nog een nivea potje. Goedgekeurd! Maar toen moest Jarine nog een nekmassage en Jacolien een zweetvoetenmassage ondergaan. Hehe, we konden verder!

Zweet op onze voorhoofden, tas lichter, op naar de shop! Eerst maar een bakje fruit. Een lekkere stoel gevonden en een uurtje gerelaxed.

Toen werd het echt tijd om in te stappen, maar ook dat duurde nog een uur! Sjonge daar gingen we eindelijk. Langzaam vooruit. Hé wat een gedoe, hij stopte weer! We hoorden wat brabbelen door de microfoon, maar de woorden technische problemen konden we wel verstaan! Griebels! Zou het? Moeten we weer terug? We gaan het weer proberen hoorden we een uur later. Proberen? Zeker weten?

Geen keus, hij ging de lucht in! Na een uurtje kwamen ze met magnetronsmurrie voorbij. Dapper opgegeten en toen proberen te slapen! Nou de hele nacht misschien allebei één uur? Jarine werd heel misselijk in de lucht, dus blij toen we na 10,5 uur gingen landen! Wachten, wachten en nog eens wachten. Daar kwamen een paar politieagentes aan. Een aantal mensen werden eruit gehaald, wat nu weer! We hoorden dat ze te vaak gewaarschuwd werden omdat ze hun mondkapje niet op hielden. Oeps, hoe vaak hadden ze ons gewaarschuwd? Gelukkig viel het mee! Na een paar uur waren we ook daar door alle controles heen!

Eindelijk naar buiten waar Gijsbertha en Jac-Louis ons op zouden wachten. Maar helaas, dat ging niet zo snel als we hoopten. Daar kwamen een paar blanke dametjes aan, dus een heel rijtje zogenaamde taxi chauffeurs hielden ons aan de praat. Eigenwijs doorlopen was er niet bij, maar uiteindelijk toch afgepoeierd. Daar kwam de auto aan en ontmoeten we J en G. En twee hele schattige adoptiekindjes, Adam en Zoë😀

Een lange rit van een paar uur over één weg! Nou met een paar keer stoppen tussendoor voor een bijzonder dier en een pechgeval was dat goed te doen, we hadden het gezellig en konden goed kennismaken!

Aangekomen in Gobabis hebben we eerst met het gezinnetje thee gedronken. Vervolgens gingen de kinderen een dutje doen en zijn wij met Gijsbertha het dorpje doorgespeeld om het en der boodschappen te doen. Mondkapje? Wel verplicht, maar onder je kin laten hangen is ook prima! Wat een belevenissen allemaal, we hopen jullie snel weer wat te vertellen!

Liefs Jarine en Jacolien