Hierdie Nederlanders is interessant!

En toen was het alweer dinsdag! Wat staat er vandaag op het programma? We zien wel, elke dag is weer anders. We dachten de structuur aardig te kennen, maar we worden iedere dag weer verrast. O, gaan we vandaag wel avondeten? Om zes of acht uur? Ach, zolang we maar niet met een lege maag naar bed gaan... Dat komt hier wel goed. Gezond eten en vooral, bijna alles zelf maken. Wie weet, worden we ooit nog een keukenprinses, Afrika is dan een goede les voor ons geweest!

Dinsdagochtend zijn we met Gijsbertha en de kinderen boodschappen wezen doen. Vooral spullen voor de school waren hard nodig. Het verbaasde ons dat er zo weinig middelen beschikbaar zijn, ook als wij 's middags aan de kleine kinderen huiswerkbegeleiding geven. Het vraagt dan veel om improvisatie. We hebben een aantal winkels bezocht en posters, potloden en andere handige artikelen gehaald. Want ja, we willen hen wel leren schrijven, maar als er niet genoeg potloden zijn... Op de terugweg werden we aangehouden, oeps! Gijsbertha had haar drivers licentie, oftewel, haar rijbewijs niet bij zich. Na een tijdje onderhandelen mocht ze een foto laten zien van haar rijbewijs, dat scheelde de helft van de prijs! Maar eerst met de bon naar het postkantoor, dan is hij gelijk maar betaald! Ook hebben we nog aanwezigheidslijsten gemaakt voor de groepen die huiswerkbegeleiding krijgen, want er was nog weinig zicht op wie wel en niet kwamen. Wat als iemand steeds niet komt? Kan natuurlijk zorgelijk zijn!

Nadat we 's middags warm hebben gegeten hebben we ons klaar gemaakt om weer een bezoekje te brengen aan Lena, de vrouw met een beperking waar we maandag ook waren geweest. 's Morgens hadden we een stressballetje voor haar gehaald, zodat ze misschien minder aan haar haren trekt. We werden in de sloppenwijk bij het huisje van Lena en haar moeder afgezet. Lena begon te klappen, wij hebben mee geklapt en al snel kwamen er allerlei  kinderen uit verschillende hoeken kijken wat wij bij Lena gingen doen. Maar ook, onze haren! Wat voelt dat raar en glad! Gelukkig vergeten we 's avonds niet om even onder de douche te stappen. We hebben met Lena en de kinderen gezongen, spelletjes gedaan en vooral een glimlach bij Lena op het gezicht getoverd, daar doen we het voor! Na een uurtje zijn we zelf door de sloppenwijk gelopen naar het schooltje waar we weer een paar uurtjes huiswerkbegeleiding hebben gegeven. De kinderen waren blij ons weer te zien. Een grote glimlach als ze even aandacht kregen. Maar soms ook niet. Een doffe blik, een gaap. Ach, al de hele dag geen eten. Om kwart over drie was het klaar en stonden er allemaal gevulde bakjes bij de keuken met een warme maaltijd. Rijst, een kippenpoot, bieten en nog een groen goedje. Sommigen aten zo snel dat ze daarna buikpijn kregen. En het bot? Die gaat ook hun maagje in! Misschien goed, een beetje calcium? Het laatste stukje is voor de loslopende honden. We hebben nog een gezellige middag met hen gehad. Voorgelezen, ja, niet alleen met de sponsorkinderen, op een gegeven moment stonden er wel twee keer zoveel kinderen te luisteren, van alle kanten kwamen ze aangelopen. Interessant die Nederlanders!

Woensdagochtend zou Gijsbertha om half 7 al naar de school toe gaan van Henriette, het meisje wat doordeweeks bij ons in het Lighthouse woont. Jarine is toen vroeg opgestaan en meegegaan. Gelukkig liggen we daarom elke dag vroeg in bed. Interessant om ook daar een kijkje te nemen! Gijsbertha en Jac-Louis hadden de rest van de ochtend een meeting ergens anders, dus hebben we wat in het huis gerommeld en rustig aan gedaan. 's Middags is Jarine naar de sponsorkinderen gegaan, wat een blije gezichtjes weer! Dit keer een tekenopdracht, zo proberen we een beetje de afwisseling erin te houden. Jacolien is op zoek gegaan naar reken, taal en schrijfoefeningen voor deze kinderen. We hadden gemerkt dat er echt weinig is om ontwikkelingsgericht bezig te zijn tijdens de huiswerkbegeleiding, fijn als er extra materiaal zou zijn! Verder heeft ook woensdag de oven niet stil gestaan. 's Avonds lekkere tonijn muffins, het beschuit voor de komende week was ook weer klaar! Maar oeps, dachten we lekkere bolletjes in de oven te doen, ging de stroom uit. Wat nu dan? Ach, geen paniek, gebeurd elke week wel een paar keer. Even geduld en even het juiste knopje weten te vinden!

En toen was er regen! We zitten dan wel in het regenseizoen, maar hadden nog geen één buitje meegemaakt. Dus waren we ontzettend blij met dat kleine beetje wat gisteren is gevallen. Heerlijk om even de geur op te snuiven!

Donderdagochtend! We zijn rustig wakker geworden en hebben bij het ontbijt lekker genoten van de muffins. Ja we doen qua baksels genoeg inspiratie op! We zijn er even later samen op uit gegaan, even stappen naar het dorp. Vijf minuten van het Lighthouse vandaan is het winkelcentrum. Mondkapje onder de kin, dan lijkt het nogal wat. We hebben rondgekeken of we nog iets leuks voor het jongetje met een beperking konden vinden. We zijn leuk geslaagd in de speelgoedwinkel. Heerlijk even zo'n wandelingetje! De rest van de ochtend hebben we spelletjes gedaan met de kinderen, opgepast en nog wat lekkers gebakken. 

Een drukke middag! Als eerste hebben we een bezoek gebracht aan de Shelter. Dit is een groot huis met verschillende appartementen waar zwangere vrouwen verblijven die niet in het dorp Gobabis wonen. Het is hier verplicht om in het ziekenhuis te bevallen. Deze vrouwen komen van boerderijen die niet dicht bij het ziekenhuis zijn, dus is de Shelter een soort tussenstation. Als het moment daar is, kunnen ze snel met de ambulance naar het ziekenhuis. We hadden wat eten gebracht, want ze kopen dat zelf niet. Ze wachten net zolang totdat iemand iets komt brengen, heel bijzonder! We hebben met hen aan tafel gezeten, gepraat over wat een goed huwelijk inhoudt. Er is met hen uit de Bijbel gelezen en gebeden, toen zijn we naar het volgende adres gegaan. Lieve oma Elsie… Een vrouwtje, krom gebogen in haar bed, ze ging zitten toen wij binnen kwamen. Ze begon te vertellen en hield niet meer op. Ze vertelde over haar familie en haar geloof wat haar zoveel vertrouwen geeft. We mochten bij haar op de rand van het bed zitten en wat vrolijkte ze daarvan op, dat deed ons goed!

Als laatste een bezoekje aan het ziekenhuis. We wisten niet goed wat we daarvan moesten verwachten. Verschillende afdelingen hebben we kort bezocht. Ook een kraamafdeling. Een vrouw had een pasgeboren zoon in haar armen. Toch leek het alsof ze niet wist hoe ze een baby het beste vast kon houden, dus Gijsbertha heeft dit proberen uit te leggen. Geen babybedjes, gewoon op hun eigen stoffige, wollige bed… Ook zagen we door de deuropeningen allerlei kindertjes. Moeders erbij, want wie zorgt er anders voor hen? Ook is het ziekenhuis voor gewone artsenbezoeken. In de ochtend kan de gang vol zitten met mensen die een arts willen zien. Als iemand zich meldt bij de receptie moet hij of zij eerst geld betalen, dan gaan wachten. Vervolgens wordt er een kort lichaamsonderzoek gedaan en als het nodig is wordt iemand doorgestuurd naar de arts. Het was nu heel rustig, maar we hopen zeker eens terug te komen om het daar wat op te vrolijken!

Tot slot, veel mensen lopen in en uit het Lighthouse, iedereen met een eigen verhaal. Vanmorgen ging de deur al vroeg open:

Daar loopt een vrouw
Langs de weg, helemaal alleen.
Het is zes uur in de ochtend.
Welke lange reis gaat zij maken?
Waar gaat zij heen?

Ze is de sloppenwijk uitgelopen.
Het is een uur lopen naar Gobabis.
Afstand is voor haar geen hindernis.
Wat zal de dag brengen?
Is er licht aan de horizon?

Het is precies zeven uur
De deur van het Lighthouse gaat open.
Ze wordt verwelkomd
Ze is moe, ze is uitgeput.
Al haar energie eruit gelopen.

Na wat vragen stellen horen we haar verhaal.
Al drie dagen niet gegeten.
Toch deze lange reis gemaakt.
Zonder mopperen, zonder klagen.
Maar een gezicht, wat vrede en vriendelijkheid uitstraalt

Ze wil niemand om hulp vragen
Geen kennis van de kerk
Zelfs niet bij het binnenstappen van het Lighthouse
Ze voelt dat als een last
Ze wil niemand plagen

Kinderen die ze moet verzorgen.
Zitten ook vaak zonder eten, wat een lasten
Is er weer wat voedsel?
Dan slaat ze zichzelf vaak over.
En gunt zichzelf een paar dagen vasten.

Haar dochtertje van twee heeft ook niets behalve water
Zij drinkt haar buikje bol
Totdat een insect bij het water haar bang maakt.
Wat blijft er nu nog over?
Het kan toch niet anders dan dat dit haar raakt?

Waar zijn de emoties?
Waar de tranen?
Deze vrouw gelooft.
Deze vrouw heeft een Helper!
Een Helper die haar kracht geeft.

Vol blijdschap keert zij later terug.
Waar ze op reis ging om andere zaken te bespreken
Heeft ze nu eten voor minimaal een maand.
Maar ze kreeg ook geestelijk voedsel.
Wat ze mee kan nemen voor haar hele leven.